دفتر یادداشت‌های روزانه

هنگامی‌ که قطار می‌گذرد، نظاره‌کنندگان حالت جدی به خود می‌گیرند. «اگر او تا ابد از من بخواهد.» پژواک «ه» از این جمله چون توپی در چمن رها شد. سنگینی حجمش مرگ من است. یقه دور گردنش، موهای چسبیده به سرش، عضلات کشیده گونه‌اش... آیا جنگل هنوز آن‌جاست؟ جنگل تقریبا هنوز هم آن جا بود. ولی ده قدم دورتر را نگاه نکرده بودم که دوباره در تنگنای گفتگوی ملال‌آور گیر کردم و توجهم از آن برگرفته شد.